Het tweede deel van mijn reis lijkt in het teken te staan van littekens. Elke hike, busrit, avond stappen of relaxdag komt er een bij. Inmiddels heb ik een mooie verzameling herinneringen op mijn benen weten te krijgen.

In Arequipa voelde ik me vrij snel thuis, op straat werd ik eindelijk niet meer elke meter aangesproken of ik een massage of een zonnebril wilde kopen als in Cuzco (zelfs als je twee zonnebrillen op je hoofd en drie in je handen hebt vragen ze het daar nog!). De stad deed me denken aan Rome (ookal ben ik daar nog nooit geweest). Arequipa wordt ook wel de White City genoemd, onder anderen vanwege alle witte gebouwen (in de rest van Peru hebben de meeste gebouwen kleur). Wat verder kenmerkend is voor Arequipa zijn de condor’s, deze reusachtige vogels zweven boven de stad en rond de Colca Canyon. In het hostel waar ik verbleef ontmoette ik al snel een meisje die ik in Huanchaco ook al had ontmoet, en samen met nog wat anderen besloten we te gaan raften. Ondanks de waarschuwingen van vele touroperators dat het te gevaarlijk is om te raften in het regenseizoen omdat de rivier dan te wild is, zijn we toch gegaan. Ik kan na deze ervaring opnieuw concluderen dat adrenaline heerlijk is! Op een wilde rivier met scherpe rotsen, stroomversnellingen en afdalingen werkten we onszelf naar beneden. Halverwege stopten we om van een hoge rots in het water te springen. Misschien ben ik stiekem een pussy, maar de adrenaline gierde weer door mijn lichaam. Like a drug, loving it! Littekens zijn aanwezig.
De meeste mensen die Arequipa bezoeken doen dit om vanuit hier de Colca Canyon te bezoeken. Oorspronkelijk was ik dit ook van plan te doen, maar de dagen dat ik er was, was de weg naar de Canyon geblokkeerd door protesterende boeren die geen geld ontvangen van de touroperators. Na een aantal angstaanjagende verhalen te horen van kamergenoten besloot ik om de Canyon niet te bezoeken en de protesten op deze manier een beetje te steunen. Na nog een paar dagen gerelaxt te hebben in Arequipa en genoten te hebben van het weer, besloot ik dat het tijd was voor actie! Samen met een groep van 6 jongens en twee gidsen heb ik een actieve vulkaan beklommen. Bepakt met 6 liter water per persoon, een tent, slaapzak, matje, eten en warme kleding, begonnen we dapper onze tocht. Door de altitude en de moeilijkheid van de hike kon ik helaas bijna niet om me heen kijken om van het uitzicht te genieten, duizeligheid en vlekken voor mijn ogen. Met handen en voeten beklimmen we grote rotsen en banen we onze weg naar boven. Na een hike van 6 uur komen we eindelijk op ons basecamp aan (4200 m hoogte). Midden in de wolken is het plots ijskoud en moeilijk om te ademen. We zetten onze miniscule tentjes op en gaan op zoek naar takken om een vuurtje te maken. Na een warme soep proberen we te slapen, het is pas 18.00 maar om 01.30 moeten we weer op om naar de top te hiken. Na een korte nacht is het opstaan pittig, een van de jongens van de groep besluit op het basecamp te blijven en niet verder te hiken. Het wennen aan de hoogte is echt pittiger dan gedacht. Buikkrampen, moeite met ademen en hoofdpijn is part of the deal. Aangekomen op 4800 meter (zo hoog als de Mont Blanc) word ik teruggestuurd door een van de gidsen. Mijn buikkrampen nemen me helaas over en rechtop lopen wordt moeilijk. Het voelt enorm als falen om niet verder te klimmen, maar ik realiseer me dat het gewoon niet haalbaar is. De gids vertelt me dat maar 70% van de hikers de top van de vulkaan redt (5200 meter), het helpt me niet echt om te realiseren dat ik bij de falende 30% hoor (stiekem wilde ik dit ook liever niet in mijn blog schrijven haha). Het uitzicht is op 4800 meter adembenemend, hoe gaaf zou het zijn om nog hoger te zijn en bovenaan de krater te staan? In anderhalf uur dalen we af, skiënd op vulkanisch zand glijden we naar beneden (hier en daar een evenwichtsfoutje zorgt voor nieuwe littekens).

Met een dubbel gevoel verlaat ik Arequipa, ik had hier echt mijn plek gevonden. Leuke mensen in het hostel, heerlijk weer en een relaxte sfeer in de stad. Maar in de volgende stad waar ik heen ga, Puno, is nu een groot festival aan de gang waar ik graag heen wil: Festival de Virgen de Candelaria. Het is een soort carnaval, overal op straat zijn fanfares, en dansende, verklede mensen. Ik kijk echt mijn ogen uit. De hele stad is gevuld met kleur, muziek en drinkende mensen op straat vanuit heel Peru. De fanfares dragen een troon met daarop een eng uitziende pop in een lange jurk, de Virgen del Candelaria. De rest van de mensen in de tocht dragen kaarsen. Sommige kostuums doen me denken aan Azië, grote draken en angstaanjagende maskers. In de avond zie ik het mooiste vuurwerk dat ik ooit heb gezien. Ik snap niet goed waarom we in Nederland zulk saai vuurwerk hebben. Het vuurwerk begint volgens het programa om 20.00, dus om 22.30 wordt de eerste vuurpijl aangestoken. Een kasteel van vuurwerk licht voor ons op, met overal bewegende cirkels en in de lucht springende spiralen. Een mannetje van vuurwerk danst in het midden. Het is kunst! Op straat dansen oude vrouwen en nemen ze shotjes pisco en drinken ze bier. Het is onmogelijk om niet mee te dansen, mensen sleuren je mee en we verdrinken langzaam in de optocht.
Na drie volle dagen non-stop muziek gehoord te hebben (een herhaling van 5 verschillende nummers) ben ik het festival wel zat en besluit ik de eilanden te bezoeken. Puno ligt aan de Peruviaanse kant van Lago Titicaca, het hoogst gelegen meer van de wereld. Op de boot naar de eilanden moet je dan ook uitkijken om niet levend te verbranden. De temperatuur zou hier 8 graden zijn, maar door de hoogte is het veel en veel warmer als de zon er is. Samen met twee Australiërs verblijf ik op het eiland Amantani bij een lokale familie. Een miniscuul huisje waar onze tijdelijke moeder voor ons kookt en waar we een bed krijgen waar onze voeten uitsteken. In gebrekkig Spaans proberen we te communiceren. In de avond hiken we omhoog naar de Sungate, vanaf hier is het uitzicht zo adembenemend mooi! De lucht ziet er uit als het Noorderlicht (opnieuw een vergelijking met iets wat ik nog nooit in het echt heb gezien). Later in de avond is het grote feest waar het meisje van onze familie het al de hele dag over heeft. Ik word in traditionele kleding gehuld en we vertrekken naar het grote feest. Hier lachen we ons kapot. Wij als westerlingen verwachtte een zaal met lampen, een bar en muziek. De realiteit is een klein zaaltje, een tafel met 6 biertjes, 6 cola’s en 6 Inca Cola’s, en een jongen zonder ritmegevoel die een trom bespeelt, plus een fluit en een panfluit die samen net geen harmonie spelen. De locals dansen in een kring en sleuren ons mee. Na een uur zijn de meeste mensen kapot (laten we de altitude de schuld geven van onze slechte conditie) en na een uur taait iedereen af.
Mijn laatste avond in Puno, mijn laatste avond in Peru besluit ik dat dit mijn laatste kans is het meest typische gerecht van Peru te eten: Cuy (cavia). Voor een gedetailleerd verslag hiervan kun je binnenkort foto’s op mijn facebook bekijken.

Na Puno ga ik de grens over naar Bolivia, naar Copacabana, ook aan Lago Titicaca. De grens is een lachertje. Copacabana is een echte hippie-stad, overal op straat Argentijnen die hun eigen gemaakte siraden en koekjes verkopen, muziek maken of jongleren (ik denk dat bijna 90% van de mensen die hun eigen spullen verkopen in Zuid-Amerika van Argentijnse afkomst zijn). Verder overal biologische en vegetarische restaurantjes en kleine winkeltjes met Boliviaanse kunst en kleding. En het is hier spotgoedkoop! Alles is ongeveer half zo goedkoop als in Peru. Ik voel me hier wel thuis! In de avond stormt het enorm en net als we eten hebben besteld, slaat de bliksem in en val talle stroom uit. Bij het kaarslicht doen we spelletjes en wachten we twee uur tot de keuken weer open gaat, ons eten eindelijk klaar is en de ergste regen voorbij is. De volgende dag bezoeken we Isla del Sol, een eiland in Lago Titicaca waar je kunt kamperen op het strand. Overal lopen varkens en zwijntjes, en wanneer we rond het meer hiken doen de groene en blauwe kleuren van het water en de mooie stranden denken aan een tropisch eiland. Op een verlaten strandje raak ik aan de praat met twee Chileense jongens, en we besluiten samen een hike rondom het eiland te maken – om uiteindelijk flink te verdwalen. Na twee nachten op het eiland te hebben vertoeft vertrekken we met een bus naar Uyuni.

In Uyuni zelf is niet veel te beleven, maar vanuit Uyuni zijn trips naar de zoutvlaktes te boeken. De Salar de Uyuni was vroeger een zoutmeer, maar is inmiddels opgedroogd. Met onze tour stoppen we eerst op een Begraafplaats voor Treinen (ja, echt). Vervolgens rijden we met een auto over de zoutvlakte. Het is heel gek, het ziet er uit als sneeuw, maar het is hard en niet koud, en bovendien enorm zout. Doordat er een klein laagje water op het zout ligt, weerspiegelen de wolken en de zon en voelt het alsof we in de hemel zijn beland.
- Tip voor de Salar de Uyuni: neem slippers mee, je schoenen worden hier geruïneerd door het zout. Oh en wrijf niet met je zoute handen over je droge benen: nieuwe, brandende littekens als gevolg.

Na Uyuni vertrekken we door naar Potosi, hier verblijven we een dag om de mijnen te bezoeken. Ik moet eerlijk zeggen dat het wel indrukwekkend is, maar dat het me niet zo boeit als de mooie natuurgebieden die ik tot nu toe heb gezien. Na ons eigen dynamiet te hebben aangestoken en een dubbele hartverzakking te hebben gehad, vertrekken we door naar Sucre. Helaas missen we door een bizarre samenloop van omstandigheden de laatste bus, en zijn we genoodzaakt een taxi te nemen.

In Sucre voel ik me eindelijk weer helemaal thuis! Wat een fijne stad. We boeken een fijn hostel (Wasi Masi) waar we heerlijk ontbijt krijgen en een eigen keuken hebben om te koken. Temperaturen zijn weer een stuk fijner dan in Potosi en de mensen in deze stad zijn ook een stuk vriendelijker.
Met z’n drieën besluiten we de 7 watervallen te bezoeken. Na een flink stuk met een lokale bus komen we aan in de middle of nowhere en zoeken we een weg naar de watervallen. Ik heb meteen al spijt dat ik geen goede schoenen aan heb, blaren en nieuwe gaten in mijn schoenen. De tocht die we maken is prachtig! We klimmen langs watervallen omhoog op de rotsen, de ene klim nog meer uitdagend dan de ander. Na 5uur geklommen te hebben proberen we een weg terug te vinden, omhoog langs de rotsen en dwars door de velden (nieuwe littekens).
Vandaag vertrekken mijn reismaatjes verder naar Santa Cruz, ik besluit nog even in Sucre te blijven en zal vanaf hier over een paar dagen naar La Paz vertrekken om daar Lisa en Lando, twee vrienden uit Utrecht, te ontmoeten en samen de jungle in te gaan.

Een van de grootste verschillen tussen Peru en Bolivia is de mensen. In de grote steden valt het mee, maar in de kleinere dorpjes in Bolivia zijn mensen erg nors en onvriendelijk. Op de markt snauwen ze je af wanneer je aan het fruit voelt dat je wilt kopen, en ze zijn niet erg behulpzaam wanneer je ze een vraag stelt over de weg. Verder is Bolivia stukken armoediger dan Peru, overal op straat ligt vuilnis en zwerven honden. De huizen zijn maar half af, en alles is dor en droog. De grotere steden zijn een stuk mooier, maar niet te vergelijken met Peru. De prijzen zijn wel een stuk lager dan de prijzen in Peru, voor een privékamer met eigen wc en douche betaal je hier ongeveer €5,-, voor een dormitorio betaal je €3,- en voor een goede 3-gangen lunchmaaltijd betaal je hier slechts €1,50.

Als je alleen reist kom je snel en makkelijk in contact met anderen, daar hoef je je niet druk om te maken. Maar ik merk dat ik het soms ook lastig vind om die contacten vervolgens weer af te breken. Ik heb een tijdje met een man samen gereisd waar ik eigenlijk al vrij snel genoeg van had, we verschilden te veel van elkaar. Maar als je dezelfde route volgt, en op deze plekken geen hostels vindt om nieuwe mensen te ontmoeten, wat dan? Ik heb het moeilijk gevonden om duidelijk te maken dat ik niet meer samen wilde reizen, maar heb hier ook weer van geleerd. Ik weet nog niet hoe ik dit een volgende keer zou aanpakken, maar ik vertrouw er op dat ik hier mijn weg weer in vind.