Yess, na 3 maanden in mn eentje door Zuid-Amerika gereisd te hebben vloog ik naar Bogota, Colombia om Marvin op te halen en de laatste maanden samen te reizen. Hoe heerlijk ik het ook heb gevonden en hoe goed het ook voor me was om in mijn eentje te reizen, het is heerlijk om alles wat ik meemaak op deze reis eindelijk echt te kunnen delen met iemand, en niet alleen de verhalen te vertellen.

Colombia is een land met veel vreemde gebruiken. Zo wordt er overal (op straat en in winkels) drinken uit zakjes verkocht, water drinken mensen hier dus ook uit een plastic zakje. Je scheurt er een gaatje in met je kiezen en knijpt vervolgens de inhoud uit in je mond. Oh en het water smaakt gewoon naar chloor. Verder komen er in elke bus verkopers binnen die de gekste dingen verkopen, van anti-soa/erectiemiddelen tot kauwgum tot puppy\'s tot kip met patat. De bussen stoppen hier trouwens ook op elke willekeurige plek waar mensen eruit willen, of dat nou op een drukke snelweg of een klein zijstraatje is. Oh en een verkeersbord met daarop een paard en wagen is in sommige dorpjes ook vrij normaal. Daarnaast lopen veel mannen hier op straat met hun shirt omhoog zodat hun uitpuilende buik lekker vrij kan hangen en ze er lekker overheen kunnen wrijven. Waar Zuid-Amerika naar mijn idee een land van mañana mañana is, hoor je in Colombia vaker venga venga dan je lief is. Wat ik ook vreemd vind aan Colombia is dat er overal op straat verkopers staan, die naar je fluiten of roepen alsof je een hond bent die op deze manier op ze af moet komen.

We begonnen onze trip in Bogota, in de wijk la Candelaria. Overal op de muren was streetart en in een park hingen mensen in bomen circusachtige trucjes uit te voeren of muziek te maken. Na wat tijd te hebben rondgestruind en Marvin\'s hoogtevrees te hebben getrotseerd met het beklimmen van een uitkijkpunt over de hele stad, zijn we doorgereisd naar San Gil. Dit is een stadje ten noorden van Bogota waar veel geraft en gemountainbiked wordt. Helaas leek het ons niet zo\'n goed plan om zo snel na mijn ongeluk weer zoiets actiefs te ondernemen en hebben we vooral van het lekkere weer genoten. We zijn een stukje gaan lopen en stuitte zo per toeval op het mooiste stukje aarde ter wereld! Een oase van groen, een waterval waar we achter langs konden lopen, vogels cirkelend boven ons en een enorme varaan onderweg naar de volgende waterval. Het was echt prachtig.
Na San Gil zijn we de jungle in gegaan. Na een busreis van een paar uur moesten we met de boot verder reizen, 8 uur lang tegen een wildvreemde vent aangedrukt. Top. Eenmaal aangekomen moesten we nog 2uur met een auto om op onze eindbestemming te komen: Mompox. Dit was echt een jungle dorpje. Bloedheet (rond de 40 graden) en een luchtvochtigheid van 90%, hagedissen op de muren, leguanen langs de kant van het water, op straat klonk overal salsa muziek en oude mensen zaten de hele dag voor hun deur niks te doen. Tranquilo, is het woord dat het best de sfeer in dit dorpje omschrijft. Ik heb me slechts 1 moment een beetje ongemakkelijk gevoeld hier, dat was toen twee mototaxi\'s elkaar tegemoet reden, hun nekken verrekten bij het omkijken naar mij(n lange haren? blanke huid? mooie schoenen?) en vol tegen elkaar opbotsten. De twee mannen stapten uit, bekeken de schade niet eens, maar riepen iets vleiends naar me en schudden elkaar een hand. Tranquilo ;)

Na Mompox zijn we door gereisd naar Cartagena, om hier eigenlijk al vrij snel weer weg te gaan. Cartagena schijnt een hele toffe stad te zijn om te feesten en uitstapjes naar eilanden te maken, maar wij hadden beiden niet echt behoefte om lang in deze stad te blijven. Daarnaast is Colombia echt duurder dan landen als Peru en Bolivia, de prijzen hier zijn Europees, dus om met zijn tweeën op budget te blijven kunnen niet in elke stad dure uitstapjes gemaakt worden. We kozen er voor door te reizen naar Santa Marta, en eigenlijk voelden we hier ons al bij aankomst op het bus terminal thuis. Geen schreeuwende taxi-drivers die je proberen af te zetten, geen nare verkopers. Een heerlijke temperatuur met een klein briesje. Na een tijdje alleen maar met z\'n tweeën gereisd te hebben, waren we allebei wel toe aan samen zijn met andere mensen om ons heen. We vonden een heel chill hostel en zagen overal in de stad posters hangen van een reggae-festival op het strand. Hier besloten we mijn 100ste dag op reis te vieren, Colombian style! In Santa Marta zelf is eigenlijk vrij weinig te doen, vanuit de stad worden tours naar Ciudad Perdida georganiseerd of kun je naar Parque Tyrona gaan. Helaas door Marvin z\'n narcolepsie is het wel lastig om een meerdaagse hike te doen, maar ik heb in mijn eerste 3 maanden reizen wel genoeg hikes gedaan en genoeg Inka ruïnes gezien. En Santa Marta was een perfecte plek om te relaxen, te feesten, lekker te eten en door de kleine straatjes of over de boulevard te struinen. Na een week zijn we naar Minca vertrokken, 40 minuutjes van Santa Marta vandaan, midden in de jungle. Prachtig uitzicht, prachtige watervallen en jungle-hikes en een hele lieve hond die overal met ons mee naartoe ging. Op een vreemde reiki-massage met rare na-effecten na, was dit een van mijn favoriete plekken van Colombia.

Na ruime tijd aan de kust van Colombia te zijn geweest zijn we weer richting het binnenland vertrokken met een 18 uur durende bus naar Medellin. Regen en bewolking. Bah. In Medellin zijn we Saskia tegengekomen, een vriendin die ik van vroeger werken bij Venezia in Utrecht ken. Heerlijk om me weer even meisje te voelen en samen met Sas te kletsen, lachen, dansen en oude kinderliedjes te zingen. We hebben een Free Walking Tour gedaan, zijn naar een nationaal park gegaan wat niet de moeite waard was, en hebben vanuit een cable-car de hele stad bekeken. De sfeer in Medellin was heel relaxt, de mensen wat minder opdringerig qua verkoop, en op zondag was er op straat zelfs live muziek en dansende mensen. Samen met een groepje mensen zijn we naar een wedstrijd Medellin-Bogota gegaan, wat een beleving. Zoals in Utrecht bij een wedstrijd mensen op de Bunnik-side helemaal los gaan met spandoeken en brandende fakkels, zo ging hier het hele stadion los. Medellin won met 3 - 0.
Vanuit Medellin zijn we een paar dagen naar Guatapé gegaan met Saskia en nog twee anderen. Guatapé is een klein dorpje met gekleurde huisjes, tekeningen op alle muren en heel veel groen en water. Na een prachtige hike om het water heen kwamen we aan bij El Peñol, een enorme rots met daarin een trap omhoog, van waaruit het uitzicht over het land en het water echt prachtig is. Verder was Guatapé vooral heel rustgevend. Muziek maken, jointjes roken, poging tot schilderen en wat yoga was hier onze relaxte daginvulling.

Na Guatapé kwam Salento, met de Cocora Valley als hoogtepunt. Een prachtige vallei met palmbomen van 60 meter hoog. Het eerste stuk hebben we met paarden gereden, iets waar ik eigenlijk heel bang voor ben en meestal dus maar doe alsof ik er een hekel aan heb. Maar het was zo tof! In het begin was ik vrij angstig en had ik liever niet dat het paard onverwachtse bewegingen maakte, maar na een tijdje te hebben gereden door de velden en door het water de jungle in, raakte ik gerust en kon ik genieten. Doordat we vrij hoog zaten was er veel bewolking, wat de vallei een mistiek karakter gaf en waardoor de palmbomen plots voor ons omhoog schoten wanneer er een wolk voorbij vloog. Een ander hoogtepunt van Salento waren de pindakaas-brownies die ze daar verkochten.

Na anderhalve maand Colombia hadden we het allebei wel gezien, en waren we toe aan een nieuw land en nieuwe mensen. Na nog even in Cali te zijn geweest hebben we een nachtbus naar de grens van Ecuador gepakt, om onze reis daar verder voort te zetten. Inmiddels zijn we al 2 weken in Ecuador, nu aan de kust in Montañita.

Sinds ik niet meer in mijn eentje reis is er echt een nieuw deel van mijn reis begonnen. In mijn eentje heb ik veel geleerd, maar nu we samen reizen word ik veel geconfronteerd met mezelf. En dat is echt niet altijd leuk en verloopt ook niet altijd soepel, maar het biedt me wel veel mogelijkheid te groeien en op mezelf te reflecteren. Ik heb het idee dat ik in de afgelopen maanden mezelf nog beter heb leren kennen, en dat voelt heel fijn.
En nu is echt de laatste maand van mijn reis aangebroken, de laatste 3,5 week zelfs! Het is zo raar om ineens in weken te moeten rekenen, het klinkt nog maar zo kort! De komende weken zullen we hier in Ecuador de eerste WK-wedstrijden van Nederland bekijken, mijn verjaardag vieren en een laatste tocht door de jungle doen.

Hasta luego!
Besos desde Ecuador