(Deze blog ben ik een tijdje terug begonnen, dus inmiddels ben ik op dag 110)
Dag 100! Vandaag ben ik 100 dagen in Zuid-Amerika, 100 dagen op reis, 100 dagen volop aan het leven!

Dat ik in mijn vorige blog heb geschreven dat dat deel van mijn reis in het teken stond van littekens, lijkt nu een beetje hypocriet. Het vervolg van mijn reis stond namelijk in het teken van littekens, open wonden en ziekenhuizen..

Na carnaval gevierd te hebben in Sucre, ben ik naar La Paz vertrokken om een paar dagen met Lisa en Lando (twee vrienden uit Utrecht) te reizen. Vanuit La Paz hebben we de Valle de la Luna bezocht, wat we allemaal niet zo boeiend vonden als ons was verteld. De volgende dag hebben we Chacaltaya (5300 m hoog) beklommen. Bizar om ineens zo hoog en in de sneeuw te staan en te beseffen dat dit niet zo lang geleden nog een ski-oord was. De volgende dag zijn we met nog twee jongens uit Utrecht (Arjan en Pieter) naar El Alto gegaan. Dit is de snelst groeiende stad van Bolivia en met 4100 m de hoogst gelegen metropolis van de wereld. In El Alto bezochten we een markt en hebben we \'s middags een cholita\'s wrestling game bekeken. Hierbij moet je je Boliviaanse vrouwen in klederdracht voorstellen, met elkaar \"vechtend\". Alles natuurlijk nep en enorm slecht, maar heel leuk om te zien hoe de locals zo op gingen in en genoten van het vermaak.
Het was voor mij heel gek om ineens met mensen te reizen die ik al langer kende. Ik hoefde ineens niet meer uit te leggen wie ik was, waar ik vandaan kwam en wat ik deed. Én ik kon ineens gewoon Nederlands praten! Hier heb ik de eerste paar dagen enorm veel moeite mee gehad. Ik had moeite met op bepaalde woorden komen en sprak soms zonder het door te hebben Engelse of Spaanse woorden midden in mijn zinnen. Ik vond het aan de ene kant heerlijk dat ik eindelijk met mensen was die me al kenden, aan de andere kant betekende het ook dat ik niet meer in mn eentje aan het reizen was en ik me iets minder uitgedaagd voelde en iets meer afhankelijk was van (lees: rekening wilde houden met) anderen.

Vanuit La Paz ben ik samen met Arjan en Pieter naar Sorata gegaan om daar te mountainbiken. Na 5 uur achterin een busje met mini-zitplaatsen gezeten te hebben (ik snap die mini-zitplaatsen niet, Bolivianen zijn over het algemeen wel klein qua lengte, maar zeker niet qua breedte!), kwamen we aan in het prachtige Sorata. Wauw, omringd door bergen, een rivier door een vallei met honderden bomen en bloemen, en dit alles konden wij bekijken vanaf het zonovergoten terras van het hostel. Na een middagje gerelaxt, spelletjes gespeeld (Yaniv!) en lekker gekookt te hebben, kwamen we er al gauw achter dat dit stadje dat zo bekend stond om de mooie mountainbike-tochten, nergens meer mountainsbikes verhuurde. Helaas, waar we voor waren gekomen moest dan maar veranderen in een hike-tocht door de vallei. Een stukje lopen door de bergen was door de hitte en altitude al best pittig, zeker met het tempo waarin Pieter voor ons liep. \'s Avonds in het hostel op het terras speelde een klein, jong hondje rond onze benen. Plots werden mijn voeten target en werd ik van achter aangevallen en zomaar gebeten. Een kleine scratch, maar genoeg om eventuele rabiës over te kunnen brengen.. De volgende ochtend meteen een bus terug naar La Paz genomen om een inenting in het ziekenhuis te halen. Het is eigenlijk een beetje een laf verhaal, om van een hondje ter groote van een fles wijn (waarom kan ik dit als enige vergelijkingsmateriaal bedenken?), en een scratch ter groote van een kurk (om in de sferen te blijven) rabiës inentingen te moeten krijgen.
We besloten om dan maar een mountainbike-tour te doen vanuit La Paz. De Death Road (El Camino de la Muerte) is de meest populaire mountainbike-route in Bolivia, en ook de meest gevaarlijke. Met watervallen die van 300 meter hoogte voor ons neer kletterden biketen we door prachtige bergen en valleien, over een smal weggetje met enorme afgronden en overal losse keien op de weg. Dit laatste is (volgens ooggetuigen Arjan en Pieter) mijn valkuil geworden - letterlijk. Na 3,5 uur keihard downhill biken en enorme adrenaline te voelen gieren op de gevaarlijke stukken, ging het 5 minuten voor het einde fout. Ik kan me zelf niks meer herinneren, maar schijnbaar zijn er in een bocht losse keien in mijn voorwiel gekomen die ervoor gezorgd hebben dat ik over de kop ben gevlogen en bewusteloos ben geraakt. Ik herinner me dat ik wakker ben geworden in een auto en overal enorme pijn had en pissig was op degene die me in mijn schouder aan het prikken was (jodium was de boosdoener). Een flinke hersenschudding, een driedubbel zo dikke knie die 6 verschillende kleuren had en grote schaafwonden op verwonderlijke plekken (wang/oog, nek, schouders, borst, onderrug, heupen, knieën). Ik besefte me heel goed dat ik enorm veel geluk had gehad dat ik naar de rechterkant was gevallen en niet naar links - de afgrond in. Maar alsnog heb ik me enorm klote gevoeld, emotioneel instabiel en totaal afhankelijk doordat ik amper kon lopen of iets kon tillen en snel moe was. Zeker toen ik na twee dagen verzorgd te zijn en gezelschap te hebben ineens weer alleen was en vanalles met verzekeringen en ziekenhuizen moest regelen. Spaans moeten spreken en steeds heen en weer naar een ziekenhuis moeten, en het eigenlijk allemaal alleen willen doen/kunnen maar me beseffen dat ik dat op dat moment simpelweg niet kon. En ik vond mezelf tegelijkertijd ook heel zielig. Dat hielp niet echt, selfpity.
Na een paar helse dagen in mn eentje hebben Arjan en Pieter me weer opgezocht en zijn we samen richting Peru gereisd. Eerst Copacabana (2e keer voor mij), vervolgens Arequipa (ook 2e keer voor mij). Het was fijn om weer op pad te zijn en weer terug in Peru te zijn. Naar mijn ervaring zijn Peruvianen echt veel vriendelijker en behulpzamer dan Bolivianen. In Arequipa mijn 3e rabiës vaccinatie moeten krijgen, wat een heel gedoe was, maar als \"hulpeloos\" meisje in je eentje krijg je veeeeeel gedaan.

Na Arequipa ben ik in mijn eentje naar Paracas gereisd, een kustplaatsje ten zuiden van Lima. En voor het eerst in een paar weken voelde ik me weer heerlijk! Ik kon weer normaal lopen en mijn eigen backpack dragen, was nog wel snel moe maar kon mijn eigen gang weer gaan! Het was heel fijn om even bekenden om me heen te hebben gehad., maar om te merken dat ik echt weer op mijn eigen benen kon staan (letterlijk en figuurlijk), was heel prettig. In Paracas heb ik vooral geluierd op het strand, boekje gelezen in een hangmat en heerlijk gegeten. Vanuit Paracas heb ik de Islas Balletas bezocht worden, ook wel de mini-Galapagos-eilanden genoemd. Geen eilanden om te chillen, de bewoners van de eilanden zijn zeeleeuwen, pinguïns, pelikanen en enorme krabben.
Na Paracas nog 1 nachtje in Lima overnacht, in een heel schattig hostel op 15 hoog met uitzicht over de hele stad (met de nodige overlast van toeterende auto\'s en bussen). En vanuit Lima ben ik de volgende dag naar Colombia, Bogota gevlogen.

Inmiddels ben ik al 3 weken in Colombia, en word het alweer tijd voor een nieuwe blog. Ik merk dat ik minder makkelijk tijd maak om te schrijven nu ik niet meer in mijn eentje reis, maar dat het wel heel fijn is als ik er eenmaal de tijd voor neem.